-Hikaru-kun! Gdzie ty mnie ciągniesz? - spytała szczerze zdziwiona, kiedy przed jej oczami ukazał się hotel, potem jego wnętrze i schody, bo których zaczęli iść. Chary szybko leciały za chłopcem i blondynką.
-Tutaj mieszka Takahshi. - powiedział blondyn.
-Co?! To co my tu robimy? - spytała Nazumi, po pierwsze bardzo zdziwiona, po drugie z małym poczuciem winy.
-To co trzeba. Powiesz mu co masz powiedzieć. Czy nie tego chcesz? Przecież duma wtedy cię zaślepiła. Nie potrafiłaś przeprosić. Teraz masz szansę. To twoja wina. Nie powinnaś tak na niego naskakiwać. W sumie nie wiem czy kiedyś ci mówił, ale w tym czasie co my byliśmy razem wcale nic nie mówił, że już nie pracuje dla Easter. Wiem, że obrzydza cię to co robi ta firma, jednakże natury człowieka nie zmienisz. Tak więc wiem, że ci na nim zależy, dlatego go przeprosisz. - powiedział nie dość, że szybko to jeszcze dobitnie, patrząc na kuzynkę, które zatrzymała się oniemiała w połowie któregoś korytarza. Słuchała Hikaru z niedowierzaniem. Ale w duchu przyznała mu rację. Ange i Sparkle również patrzyły na blondyna zdumione.
-Cz-czemu mi p-pomagasz? - spytała niepewnie Nazumi. Hikaru popatrzył na nią z rezerwą i chyba chciał się uśmiechnąć, ale coś u nie wyszło. Westchnął ze zrezygnowaniem.
-Bo... wyrządziłem wiele zła i dopiero niedawno to zrozumiałem. Uczucia płynące z innych osób. - blondyn machnął ręką i za nim poleciały chary Nazumi. Zaczął iść tym korytarzem i wskazał jeden z pokoi.
-To jest pokój Takahashi'ego. Dasz radę to zrobić sama. Będziemy w parku. - Hikaru zniknął na klatce schodowej, a jego kroki w końcu przestały być słyszalne. Nazumi podeszła do drzwi pokoju Ukyo i usiadła przy nich. Skuliła się, opierając czoło na kolanach. Jej włosy zasłaniały jej całą twarz. Po jej policzkach zaczęły spływać pojedyncze łzy. I tak zaczęła czekać na Ukyo, bez żadnych słów czy myśli.

Spojrzała na Ukyo niemalże błagalnie.
-Gomenasai! - wykrzyknęła, widząc jedynie rozmazany obraz chłopaka przez łzy. - Ja... nie chciałam. Poniosło mnie... ja naprawdę nie chciałam... ja po prostu myślałam... to moja wina... gomenasai, gomenasai, gomenasai! - w końcu się zawiesiła. Nie wypowiedziała już żadnego słowa. Tylko wpatrywała bezradnie w chłopaka.

-Demo... - nie wiedziała co powiedzieć, by znów czegoś nie zepsuć.
-Demo.... - i dalej żadnego słowa. Westchnęła i otarła łzy, które jeszcze uparcie próbowały wycisnąć z jej oczu.
-To znaczy, że już wszystko w porządku? - spytała cicho.

Uśmiechnęła się szeroko do chłopaka. Poradziła sobie! I to bez char.
-To dobrze. - westchnęła z ulgą i nagle przytuliła się do Ukyo. Nie miała żadnych myśli, po prostu posłuchała czegoś co nie dawało jej spokoju od dawna.

-Chętnie. Tyle, że nie na długo. Bo muszę jeszcze komuś podziękować. Bez niego na pewno bym tu nie przyszła. Choćby dlatego, że nie wiedziałam gdzie mieszkasz. - uśmiechnęła się na myśl o kuzynie. Ma mały dług wdzięczności wobec Hikaru.

-Arigato. - wstała, dygnęła jak na damę przystało i weszła do środka.
-Czarujący pokój. - uśmeichnęła się delikatnie. Rozglądała się ciekawie wkoło.

Zaśmiała się z zakłopotaniem.
-Nie bardzo. Jest może coś innego? - spytała, siadając na sofie. Popatrzyła za okno, a potem na czarnowłosego.