Zaprowadziła Amu do ogródka swojego domu. Gestem pokazując budynek, powiedziała:
-To mój dom. - uśmiechnęła się, a w tej samej chwili jej głowę przeszył ostry ból. Jęknęła cicho, łapiąc się za głowę. Ange zleciała z ramienia właścicielki i zawisła przed nią.
-Nazumi-chan! - chara podejrzewała co się dzieje. Jej ojciec znów włączył to bezużyteczne urządzenie.

-Itai... - szepnęła. Ange wyjaśniła różowowłosej:
-Pamiętasz gdy jej ojciec wyciągnął takie małe pudełeczko? Sprawia ono, że Nazumi boli głowa. On może go używać na odległość. - wiedziała, że inteligentniejszej osobie tego nie trzeba tłumaczyć bardziej szczegółowo. A Amu była dla niej właśnie taką osobą. Blondynka po chwili wyprostowała się.
-Już... w porządku. - powiedziała, znów uśmiechając się. Ale już słabiej.

W jej sercu zabłysła radość, że oto ma w końcu przyjaciółkę. Ale znikła ona, tłumiona bólem głowy. Uśmiechnęła się wymuszenie, ale wiarygodnie.
-Na pewno. Arigato. - powiedziała do Amu. - Teraz ty idź do domu, bo Twoi rodzice będą się martwić. - posłała jej trochę zniekształcony, kpiarski uśmieszek.
"Co za ironia! To przecież ja jestem starsza, a Amu wydaje się być o wiele dojrzalszą osobą."

-W każdym razie idź. Twoi rodzice mogą pomyślą, że poszłaś na jakąś schadzkę z chłopakiem, a im nic nie powiedziałaś nawet o samym chłopaku. - zaśmiała się, a razem z nią Ange. Najwidoczniej humor chary, zależał od humoru jej właścicielki.

-Oczywiście. - pomachała jej, odpowiadając uśmiechem. Potem dzięki char change, znalazła się na balkonie swojego pokoju.
-Gomen. - powiedziała do drzewa. Ktoś normalny pomyślałby, że jest nienormalna rozmawiając z drzewem, ale blondynka tak po prostu lubiła. Spojrzała na łóżko i westchnęła. Potem położyła się spać razem z Ange. Ale żadna z nich nie pomyślała, aby zakończyć chara change. Nazumi zasnęła z anielskimi skrzydłami.

Biegłą jak najszybciej mogła.
-Konichi wa~! - sąsiadka zdążyła tylko zauważyć złotą plamę włosów dziewczyny. Zaśmiała się i wróciła do swoich obowiązków. Dosłownie wpadła do domu i zaraz zahamowała, tuż przed Ren'em. Brat patrzył na nią wyraźnie przestraszony i surowo mierzył ją wzrokiem. Dziewczyna gorączkowo przełknęła ślinę.
-Onii-chan, ja... - nie zdążyła dokończyć, kiedy Ren przytulił ją, głaszcząc ją po głowie, zupełnie jak Akemii.
-Nigdy więcej tego nie rób. Nawet nie wiesz co sobie myślałem. - spojrzał siostrze w oczy. Twarz Nazumi rozjaśnił radosny uśmiech.
-Chyba sobie wyobrażam. Za to, że nie zrobiłam obiadu, zrobię kolację i deser. - zaśmiała się i pobiegała na górę. Ren uśmiechnął się. Poszedł do swojego pokoju. Gdy blondynka schodziła na dół, słyszała jego melodię. Kiedy była już na dole, coś białego się na nią rzuciło i zaszczekało radośnie.
-Sora! - Zaśmiała się, głaszcząc futro swojej ulubienicy. A suczka wyglądała tak:http://www.pieski.net/psy/d/bialy-owcza … ansko.jpeg - Poczekaj chwilę, bo robię kolację. - pobiegła do kuchni i przez 40 minut z niej nie wychodziła. Sora siedziała na progu salonu i wpatrywała się w Nazumi. A blondynka szybko się uwinęła z przygotowaniem.
-Sora, idź po Ren'a. - szepnęła do suczki. Sora pobiegła na górę i otworzyła sobie drzwi do pokoju Ren'a. Chłopak spojrzał na suczkę, a Sora radośnie zaszczekała, jakby mówiła "Gotowe już". Brat zszedł razem z nią na dół. Na kolację Nazumi zrobiła małe zapiekanki, a na deser budyń czekoladowy. Sora dostała miskę pełną jej ulubionej karmy.
-Itadakimasu! - zawołało rodzeństwo. Podczas jedzenia, Nazumi opowiedziała bratu o dzisiejszym dniu, pomijając kilka rzeczy. Chary siedziały na szafce w kuchni i słuchały tego. Po skończonej kolacji, Nazumi zastanawiała się co zrobi z zadaniami, skoro nie ma żadnego numeru do żadnej z koleżanek. Westchnęła tylko, a że było już późno, poszła spać. Koło głowy dziewczyny po jednej stronie spała Ange, po drugiej zaś Luna. A przy boku Nazumi spała Sora.

Ciemna mgła znów się pojawiła , a z niej wyszli Ukyo oraz Nazumi. Czarnowłosy puścił dłoń dziewczyny a następnie spojrzał a nią troskliwym wzrokiem.
- Nic ci nie jest ? -zapytał w końcu
Tymczasem Nagato pojawił się w postaci ducha i spojrzał zdziwiony na właściciela.
- Dlaczego nie poszliśmy za nimi ? - zaczęła wilcza chara - Przecież mogliśmy jej pomóc!