Kiedy tylko mgła znikła, Ukyo i jego chara mogli zobaczyć, ze blask z oczu Nazumi znikł. Dziewczyna była jakby zamyślona, a na pytanie chłopaka tylko kiwnęła głową. Ange westchnęła, a nowa chara o wdzięcznym imieniu Sparkle, patrzyła na Nazumi zdziwiona. Ange pośpieszyła z wyjaśnieniami.
-Nazumi nie chce być odrzucana przez inne osoby, a teraz nie do końca rozumie tego chłopaka. Chciała pomóc, a on po prostu się wściekł. Wiedziała o co mu chodzi, ale przecież ona nie raniła Utau-san, więc... to było trochę jak rana na sercu.
Nazumi kiwnęła głową. Po chwili jednak wróciła jej dawna natura.
-Gomen moja wina. - uśmiechnęła się przepraszająco.

Sparkle i Ange starały się wyczuć energię Demonita. W końcu udało im się, ale Demonit jakby osłabł.
-Chyba temu chłopakowi się udało... Bo aura Demonita osłabła. - Ange przekazała informacje. Sparkle kiwnęła głową.
-Oby nic się Utau-san nie stało... - dziewczyna chciała zrobić krok, ale prawa noga się pod nią ugięła. Dziewczyna tylko dzięki chara change z Ange nie upadła.
-Ita... -  Spojrzała w dół. Nad kostką miała ranę. Jak się okazało z pistoletu Train'a. Spojrzała na Ukyo. - Cudownie... - zaraz opadła na kolana, bo nie byłą w stanie ustać na nogach.

Spojrzała na niego. Trochę jakby zagadkowo, a trochę z wdzięcznością.
-Nie mogę iść do domu w takim ciele. - spojrzała po sobie, uświadamiając sobie jednocześnie, co może zrobić Ren, kiedy dowie się, że to przez Easter. - Ren-oniichan mógłby pójść do Easter i by się zaczęło.
Ange czymś zaalarmowana, wleciała do domu i przeżyła szok. Za nią poleciała Sparkle i ona też to zobaczyła. Obydwie zaczęły latać po domu, ale nikogo nei spotkały. Wyleciały na zewnątrz.
-Nazumi... Jest kłopot. - blondynka spojrzała na swoje chary.
-Jaki kłopot? Coś sie stało?
-Ani Ren'a ani Luny nie ma w domu. A w całym domu jest bałagan... - Nazumi zbladła, ale nagle w jakimś dziwnym przypływie siły wstała i po prostu wpadła do domu. Wszystkie rzeczy zostały porozrzucane. A w kącie kuchni leżała Sora. Biały pies zaskomlał na powitanie blondynki.
-Sora! - uklękła przy suczce, a ta wtuliła się w jej kolana. Oddychała ciężko, a widać było, że łapę ma złamaną.
-To na pewno sprawka Easter. - Sparkle patrzyła w oczy Sory i się z nią komunikowała.

Uśmiechnęła się blado do Ukyo.
-Dziękuję. - powiedziała i w nagłym impulsie pocałowała go w policzek. Takie jakby podziękowanie za wszystko. On zrobił to samo, ona też mogła. Uśmiechnęła się niezdarnie i lekko zaczerwieniła.
-Gomen, nie powinnam. Idź, bo masz coś do zrobienia. - przymknęła oczy i uśmiechnęła się. Sparkle popatrzyła na nią jakby urwała się z kosmosu. Zaś Ange uśmiechnęła się do Nagato.

Uśmiechnęła się na pożegnanie Ukyo. Po pięciu minutach, wstała i zabrała się opatrywanie złamanej łapy Sory. Kiedy już obwinęła łapę suczki, przeniosła ją do jej legowiska na górę. O własnej nodze starała się nie myśleć, choć sprawiała jej ból. Pogłaskała jeszcze Sorę.
-Już dobrze, śpij. - uśmiechnęła się, a suczka ufając jej, ułożyła się od snu. Nazumi dopiero wtedy zabrała się do opatrzenia swojej rany. Poszła do swojego pokoju, by znaleźć coś co by na nią pasowała. Niestety potknęła się o dywan i wpadła na szafkę. Z szafki spadł album, a album otworzył się na jednym zdjęciu, tak kolorowy i radosnym. Znajdowała się na nim matka Nazumi i Haruto, obydwoje zaraz po ślubie. Uśmiechali się szczęśliwi, choć obydwoje mieli po jakieś 23 lata. Nazumi wzięła to zdjęcie i podeszła do lustra. Podniosła je i wtedy zauważyła. Była kropka w kropkę taka sama jak jej mama.
"Może dlatego mnie nienawidzi... bo wyglądam tak jak mama..." - pomyślała dziewczyna i wtedy ta jedna, jedyna myśl wpadła jej do głowy.
-Co ty robisz? - spytała Ange, widząc, jak Nazumi przeszukuje wszystkie szafy, szafki i skrzynie w piwnicy. Z największej szafy dziewczyna wyciągnęła suknię ślubną. Chara w mig zrozumiała co Nazumi chce zrobić.
-Nie możesz! Nazumi! Chcesz się poddać? - Ange poleciała za nią do pokoju, gdzie dziewczyna przebrała się w ową suknię, przypięła welon, a nawet wpięła kwiaty i tiarę, którą miała jej matka w dniu ślubu. Kiedy znów stanęła przed lustrem, patrzyła na nią kopia jej matki.
-To jedyne wyjście... Tylko tak mogę pomóc... - dziewczyna uśmiechnęła się słabo. Podjęła decyzję. Nie żegnając się, wyszła ze swojego pokoju. Wzięła tylko skrzypce, które zapakowała w czarny futerał. I tak wyszła z domu. Ange i Sparkle poleciały za nią.
-A co z Ukyo? Amu i cała resztą?
-Amu zrozumie, a Ukyo... - tu przystanęła na chwilę. Ale zaraz ruszyła dalej. -... jeśli spotkasz Ukyo powiedz mu, że jest wolny. Że nie musi pracować dla Easter. - blondynka szybkim krokiem, oddaliła się w stronę budynku Easter. Bała się, ąe jeśli się zatrzyma lub odwróci, to będzie koniec. Że nikt nie będzie szczęśliwy. Dlatego prawie, że biegiem puściła się po chodniku. Za nią skapywały łzy. [Nazumi zt]
Ange patrzyła za blondynką.
-Musimy coś zrobić. Sparkle, ty leć za nią. Nikt cię tam nie zna, wiec nic ci nie zrobią. Ja muszę lecieć... - czarnowłosa chara kiwnęła głową i obydwie się rozdzieliły.
"Tylko nie rób głupstw, proszę...." [chary zt]

____________
Wygląd sukni, tyle, że jest calutka śnieżnobiała :http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9 … PTNHOm-Niw

Czarnowłosy zdecydował się , że dzisiaj przenocuje w posiadłości państwa Oruyama. W prawdzie i tak miał za zadanie pomagać Nazumi w opiekowaniu się Hikaru , więc i tak wszystko sprowadzało do tego miejsca. Jednak wolał nie ujawniać się blondynce. Swobodnie skoczył sobie na dach domu , a następnie wygodnie się położył.
- Masz zamiar spędzić tutaj całą noc ? - zapytał Nagato , kładąc się koło głowy właściciela
- Teoretycznie... tak. - mruknął Ukyo , przyglądając się niebu

Tymczasem Ukyo miał przymknięte oczy. Można by rzec , że nawet zasypiał. Ale nie. On tylko tak wypoczywał po ciężkim dniu. Słyszał , że ktoś wszedł na dach. Więc żeby zobaczyć któż go "odwiedził" , otworzył jedno oko. Widząc Nazumi , uśmiechnął się jedynie.
- Jeśli to nie problem , to tak. - powiedział wesoło , a następnie podniósł się do pozycji siedzącej - A ty już nie śpisz ?

Nagato już dawno spał. Ukyo spojrzał kątem oka na swoją charę , a potem wziął delikatnie ją na ręce i położył na bluzie. Słysząc słowa Nazumi , uśmiechnął się , a jego mina wyrażała zaciekawienie.
- Dlaczego tak myślisz ? - zapytał