- A jak chcesz zrobić mu to zdjęcie, przecież od tak się nie da i nie zrobimy mu - Utau czuła, że odżyła, poznanie Iku było dobrym pomysłem i znów wygłupiła się tylko przy Ikuto i samej Iku.

- To nie przejdzie, on i zgodzenie się na założenie damskich ciuchów, już to widzę, ale wiesz co on będzie miał z nami przechlapane, nawet nie wie co go czeka - i zaśmiała się patrząc na Iku.

- Wiesz, że ja też mam teraz ochotę zobaczyć go w spódniczce, czy nawet w sukience - odpowiedziała Utau dodając - Ikuto nie traktuje mnie źle, po prostu taki jest zawsze miał na uwadze  moje dobro, ale jak to brat, czasem i żarciki jego nie są złe, za to go tez kocham -

- Może zawołamy go, pewnie nie wie czy ma wejść, bo pewnie obawia się co tu zastanie - odparła Utau i po chwili stanęła i zaczęła iść w stronę drzwi, gdy podeszła do nich zaczęła leciutko w nie pukać i mówić - Ikuto, możesz już wejść, wszystko jest w porządku, nie musisz się już martwić, jesteśmy całe i zdrowe -

- Też je usłyszałam, myślałam, że wejdzie do nas, chyba nic się takiego nie stało co nie - odwróciła się Utau do Iku, trochę zmartwiła się tym, że Ikuto sobie poszedł.

- No tak masz racje, Ikuto taki jest, jak coś go meczy to woli pójść bez słowa i tak jak mówisz idzie gdzieś, na parę godzin nic nie mówiąc, mam nadzieję, że nie martwi się tym co zaszło parę godzin wcześniej między nami - odpowiedziała Utau, zmartwiła się trochę tym.
" Tak bardzo chciał bym poznała Iku, mam nadzieję że wszystko jest ok"

- Nawet jak chciało by się mu pomóc to nie dopuszcza do siebie nikogo, ale komuś pomagać to jest pierwszy, przecież nam może powiedzieć co nie, wtedy poczuł by się lepiej, ale Ikuto to Ikuto - odpowiedziała Utau wzdychając przy tym, po krótkiej chwili znów powiedziała - może zejdziemy na dół i zobaczymy gdzie jest -

- Pewnie użył zmiany charakteru i nie dziwie się, że ci znikł, ale masz racje pewnie to i tak nic nie da, będzie chciał to przyjdzie do nas, to może za to pomogę ci się wypakować do końca to ty na to ? - zapytała Utau siostry.